ورزش رزمی تکواندو بین سال های 1940 و 1950 میلادی در کره توسط ورزشکاران رزمی که هنرهای رزمی ژاپن و چین را مطالعه می کردند ، توسعه یافت.
این سبک بر ضربات سر ، ضربات پرشی ، ضربات چرخشی و سایر روش های ضربه بر یک نقطه و یا نقاط مختلف متمرکز است.
برخلاف تصور عموم مردم این رشته فقط بر مبنای حرکات پا نیست بلکه این رشته به قدری گسترده ایت که تمام حرکات دست و پا را در بر میگیرد.
این رشته هم میتواند در حوزه مبارزه و fighting (حوزه کیوروگی) انجام شود و هم میتواند به صورت نمایشی(حوزه هانمادانگ) و اجرای فرم یا مبارزه فرضی به صورت تک نفره (حوزه پومسه) انجام شود.
این رشته خود شامل شاخه های مختلفی است که هر کس میتواند بر اساس علاقه و استعداد شاخه مورد نظرش را انتخاب کند.
آموزش تکواندو شامل یادگیری سیستمی از حرکات و ضربات مشت و ضربات دست باز و همچنین اشکال مختلف فرود ، پرتاب و قفل مفصلی است که همگی باعث ایجاد قدرت ، سرعت ، تعادل ، انعطاف پذیری و استقامت می شوند.
تکواندو به دلیل تأکید بر تکنیک های لگد زدن ، در مقایسه با سایر ورزش های رزمی مانند کاراته ، شناخته شده تر است.
در مقایسه تکواندو با کاراته میتوان گفت که در هر دو ورزش رزمی علاوه بر آموزش دفاع شخصی ، دانش آموزان توالی های از پیش تعیین شده تکنیک هایی را می آموزند که به عنوان فرم یا پومسه شناخته می شود.
در سایر هنرهای رزمی با نام کاتا شناخته می شود.
تکواندو و جودو تنها دو ورزش رزمی هستند که در بازی های المپیک گنجانده شده اند و از پرطرفدار ترین رشته های رزمی به شمار میروند.
محل برگزاری:مجموعه عباس‌پور
